توضیح اول: اطلاعات پیش رو، حاصل مصاحبه انجام شده توسط دکتر یاسمن سیاری با افرادی است که این مسیر تحصیلی را طی کرده اند و ابتدا در پروفایل اینستاگرام با آدرس _lifearound_me آپلود شده است. به تاریخ انجام مصاحبه دقت کنید، زیرا قوانین تحصیلی و مهاجرتی ممکن است در طول زمان تغییر کرده باشند.
این مصاحبه از نگار عزیز، درباره اپلای مستر در آمریکا است.
من سال ۸۸ کنکور تجربی شرکت کردم، رتبه ام به داروسازی میخورد ولی خب مثل اکثر بچه ها دوست داشتم پزشکی بخونم و برای همین یکسال پشت کنکور موندم اما سال بعد رتبه ام بدتر شد. علوم آزمایشگاهی دانشگاه گیلان رو که انتخاب ۵۳ ام بود انتخاب کردم! و خب قبول شدم، تا سال آخر دانشگاه از رشته ام متنفر بودم و خودم رو همیشه تو لباس پزشکی میدیدم! بنابراین سال آخر دانشگاه تصمیم گرفتم دوباره کنکور شرکت کنم، اون سال رتبه ام شبیه سال دومی بود که کنکور دادم پس تصمیم گرفتم یک سال دیگه هم کنکور شرکت کنم.
لیسانس علوم پزشکی طرح اجباری داره، پس یک سالی که وقت داشتم دوباره برای کنکور خوندم، فروردین که رسید دودل شده بودم، که آیا درسته یا نه، یکی از دوستام که خودش دانشجوی فوق لیسانس در آمریکا بود پیام داد و گفت که چرا به مستر فکر نمیکنی و اپلای نمیکنی.
بعد از اینکه رتبه ها اعلام شد، خوب فکر کردم که واقعا از زندگیم چی میخوام و آیا تنها پزشک شدن جواب همه خواسته های من هست یا نه!
در اون زمان تصمیم گرفتم که اپلای کنم. اوایل هیچ تصمیم خاصی در ذهنم نبود، نمیدونستم اپلای چی هست، اولین نفر در تاریخ علوم پزشکی گیلان بودم که میخواست اپلای کنه، تقریبا نود و نه درصد اطرافیان (کسانی که رشته مشابه میخوندند میگفتن که مهاجرت به آمریکا ممکن نیست! برو آلمان یا اینکه اینجا مستر بگیر بعد برای phd اپلای کن) خب برای من تصمیم سختی بود، من دلم نمیخواست در ایران مستر بگیرم فکر میکردم اگر بخوام مستر بگیرم باید جایی باشه که ارزش وقت گذاشتن رو داشته باشه.
از تابستون شروع کردم به خوندن زبان چون زبانم اصلا خوب نبود من با کتاب ۵۰۴ شروع کردم و در ابتدا نمیدونستم که امتحان تافل شرکت کنم یا آیلتس اول برای آیلتس ثبت نام کردم و به این نتیجه رسیدم که من آدم اینکه جلوی کسی حرف بزنم نیستم با اینکه لیسنینگ ام افتصاح بود، ولی کلاس رو کنسل کردم و تافل ثبت نام کردم. سه ماه بعد تموم شدن کلاس، آزمون تافل شرکت کردم و ۷۱ شدم! دیدم این شکلی نمیشه من میخوام اپلای کنم، اگر الان اپلای نکنم دیگه اتفاق نمیوفته.
یک فایل اکسل درست کردم، لیست دانشگاه ها رو از سایت های مختلف بدست آودم و قسمت ریکوایرمنت اونها رو نگاه میکردم.
در فایل اکسل اسم دانشگاه ها، شهر، رشته، مقطع، تاریخ ددلاین، تعداد ریکام، جی ار ای (نمره) و هزینه اپلیکیشن فی رو وارد میکردم و اگر استادی رو که مشابه فعالیتی که من دوست داشتم پیدا میکردم اسم و ایمیل استاد رو یادداشت میکردم.
شروع کردم به ایمیل زدن، بعد از یک مدت ناامیدی محض بود، تقریبا همه میگفتن که ابتدا اپلای کن و بعد از اینکه قبول بشی فاند داریم و خیلی ها هم میگفتن مستر فاند نداره! پس لیست من کوچک و کوچک تر شد، اینجا بود که برای استفاده از زمان، قبل از اینکه بخوام به استاد ها ایمیل بزنم سایت دانشگاه رو زیر و رو میکردم تا ببینم قبل اپلای نیاز به ادوایزر داره یا نه! و این مورد رو هم به فایل اکسل ام اضافه کردم، تقریبا بعد یک مدت دستم اومد که برای مستر بیولوژی بیشتر دانشگاه ها نیاز به ادوایزر ندارن مگه اینکه خودشون توی سایت تاکید کنند! بعد اینکه این فایل رو درست کردم، تمرکز بعدی ام رو گذاشتم روی زبان خوندن (بار اولی که امتحان دادم فروردین بود فکر کنم که برای ددلاین ماه می میخواستم اپلای کنم، به دنبال دانشگاه هایی میگشتم که نمره تافل پایین تر بخوان و جی ار ان نخوان چون خودم رو میشناختم و میدونستم همزمان نمیتونم روی دوتا کار تمرکز کنم و اینکه به شدت آدم راحت طلبی بودم.
در این زمان میدونستم دیگه کدوم دانشگاه ها رو میخوام اپلای کنم، یک لیست توی دفترچه ام درست کردم.
شروع کردم به دیدن سریال آمریکایی بدون زیرنویس حتی انگلیسی تا به آمریکایی عادت کنم، تقریبا شهریور ماه بود، دانشگاهی که ماه می اپلای کرده بودم ایمیل زد که باید ادوایزر انتخاب کنی و بدون اون ما نمیتونیم بهت پذیرش بدیم!
منم شروع کردم ایمیل زدن به اساتید، رزومه میفرستادم و میگفتم اپلای کردم و دوست دارم باهاتون کار کنم، اما کسی قبول نمیکرد. در اوج ناامیدی به آخرین نفر ایمیل زدم، تقریبا دو هفته بعد جواب داد که من میتونم ادوایزرت باشم و تقریبا دو هفته طول کشید که پذیرش دادن ولی پذیرش مشروط دادن چون نمره تافل من خیلی خیلی کم بود و تقریبا مهر ماه، من پذیرش گرفته بودم و اگر میخواستم به سفارت برسم خیلی خیلی زمان کم بود، به محض اینکه نامه پذیرش اومد نزدیک ترین زمان امتحان تافل، که دو هفته بعد میشد ثبت نام کردم.
دیوانه وار دو هفته رو زبان خوندم و تاپیک اسپیکینگ کار کردم (تایمر میذاشتم و حرف میزدم و صدام رو ضبط میکردم و دوباره گوش میدادم تا روی تن صدا و مکث هام کار کنم و به جای من من کردن جملات درست پیدا کنم) حتی یاد گرفتم برای تسک آخر که برای من خیلی سخت بود طوری زمان رو تنظیم کنم که بتونم توی زمان، همون چیزی که یادم مونده رو ساپورت کنم امتحان رو دادم و شدم نود وسه نمره تافل رو فرستادم و پذیرشم قطعی شد، ایمیل زدم به استاد که آیا فاند دارید؟ که گفت من فاند ندارم و فاند دپارتمان تی ای است.
به گرجویت پروگرم کوردیناتور ایمیل زدم و گفتم که میخوام برای فاند تی ای کاندید بشم، که گفت ما این فاند رو به ترم اولی ها نمیدیم و بیشتر به آمریکایی ها میدیم، منم گفتم اشکالی نداره من فرم رو پر میکنم چون بدون فاند سفارت به من ویزا نمیده! اینجا چون زمان دیگه خیلی دیر شده بود پذیرش من عملا شد برای پاییز سال بعد.
دو هفته بعد استادم ایمیل زد و گفت باید اسکایپ کنیم چون من و یک نفر دیگه قرار هست بهت ریکام بدیم برای تی ای شدن، ده دقیقه طول نکشید و باز هم بعد دو هفته اعلام کردن که فاندت جور شده – فول فاند!
حالا اگر بخوام خلاصه کنم میتونم اینطور بگم: اپلای آمریکا برای مستر بیولوژی کار سختی بود ولی نشد نداره.
یک: تمرکز رو بذارید روی سه چیز، زبان (تافل یا آیلتس)، جی ار ای و بعد دانشگاه
ایمیل زدن به استاد چند نکته خوبی داره: میفهمید باید ادوایزر انتخاب کنید قبل اپلای یا نه، اینکه میفهمید فاند دارند یا نه، اگر ایمیلی که میزنید جوابی نمیگیرید اصلا جای نگرانی نیست، چون اکثر دانشگاه هایی که بیولوژی ارائه میدن فاند و ادمیشن با دپارتمان است پس طبیعی است که استادی جواب نده یا بگه برو اپلای کن بعد بیا!
سعی کنید دانشگاه هایی رو انتخاب کنید که مینیمم ریکوایرمنت هاشون رو دارید و ریسک اینکه من نمره ام پایین تره اپلای کنم رو نکنید.
برای اطلاع از کلاسهای انگلیسی مجموعه کلیک کنید.