توضیح اول: اطلاعات پیش رو، حاصل مصاحبه انجام شده توسط دکتر یاسمن سیاری با افرادی است که این مسیر تحصیلی را طی کرده اند و ابتدا در پروفایل اینستاگرام با آدرس _lifearound_me آپلود شده است. به تاریخ انجام مصاحبه دقت کنید، زیرا قوانین تحصیلی و مهاجرتی ممکن است در طول زمان تغییر کرده باشند.
من مژگان کهزادی هستم خیلی خوشحال میشم تجربیاتم رو در رابطه با مهاجرت باهاتون به اشتراک بگذارم.
من در ایران کارشناسی مامایی داشتم و کارشناسی ارشد علوم تشریحی گرایش جنینشناسی و برای دکتری موفق شدم از دانشگاه مک گیل کانادا رشته تغذیه انسانی گرایش سلامت جنین پذیرش بگیرم البته در کنار این پذیرش که انتخاب نهاییم شد از نیوزلند، لهستان، ایتالیا، آلمان و دو دانشگاه دیگه در کانادا پذیرش گرفتم که خوب بعد از کلی تحقیق انتخابم دانشگاه مک گیل شد. زمانیکه من شروع کردم به ایمیل زدن به اساتید بعد از گرفتن نتیجه آیلتس در ژانویه دو هزار و هفده بود و حدوداً ماه می بود که ادمیشن لترم رو گرفتم، یعنی چیزی حدود پنج ماه که تقریباً بیشتر روزهای این پنج ماه رو روزی ده ساعت وقت میذاشتم و دنبال استاد و پوزیشن میگشتم و ایمیل میزدم.
دونستن این نکته مهم که در رشتههای پزشکی و پیراپزشکی این طور نیست که شما فقط و فقط دنبال یک عنوان خاص در سایت دانشگاه بگردید و برای همون اپلای کنید، بهعنوان مثال دانشگاه مک گیل اصلا دپارتمانی به اسم مامایی نداره که اگر من میخواستم براش اپلای کنم میرفتم و توی اون بخش از سایت فقط دنبال پوزیشن میگشتم، بلکه بهترین راه این است که شما به دنبال اساتیدی باشید که زمینه پژوهشی اونها با سابقه کاری و پژوهشی شما مشابهت هایی داشته باشه و این شخص را ممکنه توی هر دپارتمانی بتونید پیدا کنید نه صرفاً توی دپارتمان مرتبط با رشته تحصیلی شما.
من در ایمیلهایی که میزدم، از نکات مثبت رزومه ام حرف میزدم که توجه استاد رو به خودش جلب کنه که اگر شده یک نگاه کوچیک به رزومه ام بکنه. مثلاً معدل بالا، بیشتر از صد ساعت شرکت در کارگاههای آموزشی و پژوهشی، داشتن پنج مقاله انگلیسی که سه تاش توی مجلات با ایمپکت فاکتور خوب بود (البته که فقط توی دو تا از این پنج مقاله من نویسنده اول بودم و در بقیه موارد نویسنده همکار) و…
بهنظر من مهمه به نکتهای اشاره کنید که حس کنجکاوی استاد رو تحریک کنه که بره و رزومه رو ببینه. من فرمت ایمیل هام رو خیلی تغییر نمیدادم حقیقتاً و فقط اون بخشی که مربوط به کار پژوهشی اون استاد بود رو ویرایش میکردم و ارتباطش با علایق و سوابق پژوهشی خودم و اینکه تقریباً به همه اساتیدی که کوچکترین ربطی بین کارشون با خودم پیدا میکردم ایمیل میزدم. بهنظرم رشته مرتبط با health science یهجورایی بین همشون اشتراکاتی است که واقعاً اگر به اون موضوع علاقه داشته باشید میتونید برید و در اون موفق بشید.
به نظرم داشتن حساسیت برای انتخاب دانشگاه بهتر چیز بدی نیست اما واقعاً وقتیکه میای اینجا و یه مدت میگذره میبینی که واقعا خیلی اهمیتی نداره شما از کدوم دانشگاه کانادا مدرکت رو گرفتی، مهم اینه که خروجی کارت چی بوده و چی یاد گرفتی بهخاطر همین خودتون رو فقط محدود به چند تا از دانشگاه خاص نکنید که شانس پذیرشتون پایین بیاد به نظر من از نکات مثبتی که توی رزومهی من وجود داشت این بود که من مقاله داشتم و معدلم بالا بود، در هر دو مقطع کارشناسی و ارشد و سابقه کار توی مراکز تحقیقات دانشگاه رو داشتم. همه اینها نکات خوبی هستند اما اگر برای شما رزومه انقدرا هم قوی نیست ناامید نشید حتما حتما راهی برای جبران ضعف های رزومه هاتون وجود داره.
برای آزاد کردن مدارکم من برای کارشناسی حدود یک میلیون و ششصد و پنجاه هزار تومان (دو سالم طرح رفته بودم) و برای ارشد حدود یک میلیون و هشت صد هزار تومان پرداخت کردم بلافاصله ترجمه کردم و همراه رزومه ام ریز نمرات و ترجمه مدارکم رو هم میذاشتم توی ایمیل ها چون اینطوری مثلاً استاد گروه ایمنیشناسی میتونست بره و ببینه که من چند واحد مرتبط با ایمنی شناسی گذروندم و اگر خواست به من پوزیشن پیشنهاد بده بدونه که من اطلاعاتی در زمینه کاری اون دارم و خوب نمرههایی که گرفتم همه خوب بودن در آخر هم اینو اضافه کنم بهنظر من اگر واقعاً بچه های گروه پزشکی و دندون و دارو میتونن قید کار کردن بهعنوان یه پزشک رو تو ایران بزنن برای ارشد و دکتری اقدام کنن و بیان. اگر که کمی در ایجاد بمونن و زندگی کنن بیشتریاشون به این نتیجه خواهند رسید که تصمیم درستی گرفتند.
برای اطلاع از کلاسهای انگلیسی مجموعه کلیک کنید.