اگر یک بچه ی کوچیک پر از لکنت و غلط صحبت کنه خجالت نمیکشه، حتی برای بیشتر حرف زدن تشویق میشه، اما یک آدم بزرگسال انتظار دیگری از خودش داره: حرف زدن و نگارش بی نقص!
در این نوشتار به علل اجتناب بزرگسالان در حرف زدن به زبان جدید می پردازیم.چیزی که باعث میشه افراد با وجود دونستن تکنینک های تمرینی، بازهم از حرف زدن یا شرکت در کلاس اجتناب کنن.
۱_خجالت میکشم در کلاس زبان حرف بزنم:
تصور غلط درباره اینکه بقیه من رو مسخره میکنن!نه تنها در کلاس زبان، که در جامعه هم مسئله ای عادیه که افراد اشتباهاتی حین حرف زدن داشته باشن. حتی خود معلم ممکنه اشتباه کنه. این یک مسئله ی کاملا پذیرفته شده است و افراد دقیقن برای برطرف کردن همین اشکالاتشون در کلاس حاضرن. هیچ کس احساس بدی نمیکنه اگر شما کُند حرف بزنید و کسی شما رو بابت جملات نامناسب قضاوت نمیکنه. تصوراتتون رو دور بریزید و به افکار منفی درونیتون غلبه کنید. یادتون باشه شما نباید سد یادگیری خودتون باشید.
۲_لهجه ی خوبی ندارم:
اشتباه بزرگ بعدی اینه که افراد فکر میکنند باید لهجه ی بدون نقص داشته باشند.ادای صحیحِ کلمات قدم اول در برقراری ارتباطه.ادامه دادن زبان آموزی با گوش کردن پادکست های زبان اصلی مثل بی بی سی به شما کمک میکنه لهجه تون رو هم ارتقا بدید، ولی در دنیای بیرون، داشتن لهجه های مختلف پذیرفته شده است. این اصل رو به خاطر داشته باشید: هدف ما اینه که منظورمون رو برسونیم، به هر طریقی و با هر لهجه ای.
۳_من فقط سر کلاسها صحبت میکنم:
بعضی از زبان آموزها حرف زدن خودشون به زبان غریبه رو فقط در طول هفته دوبار سر کلاس انجام میدن؛ این کمکی نمیکنه! حرف زدن باید جزئی از برنامه ی روتین زبان آموز باشه و از انجامش به صورت مداوم ابایی نداشته باشه. من همیشه میگم حتی اگه کسی رو ندارید، صبح ها با خودتون، با در و دیوار اصلن، حرف بزنید، بذارید فکر کنن دیوونه اید.
۴_ وویس خودم رو گوش نمیدم:
خیلی ها مثل خود من از شنیدن صداشون اجتناب میکنن در نتیجه وویس نمیگیرن و برای معلم نمیفرستن یا دچار وسواس میشن و صدبار یک وویس رو ضبط و پاک میکنن. این کار خوبی نیست. انقدر انجام بدید که اضطرابتون از بین بره و با صدای خودتون کنار بیاید.
با خوندن این چهار بهانه بزرگ سر راه حرف زدن به زبان جدید، متوجه شدید که تنها نیستید. بر خودتون و اضطرابتون غلبه کنید و اولین قدم ها رو بردارید.